Deorum Concilium

Σ'ευχαριστούμε Πατέρα! Δε θα σε πειράξει να φέρω ανάκλιντρα βέβαια. Απ'ότι φαίνεται θα περνάμε πολύ χρόνο σε αυτό το χώρο... Θα χρειαστεί μερικές ζεστές πινελιές και περισσότερη φωτιά.

Καποιος ειπε για φωτια?
Καθως μια ψυχρη παρουσια εμφανιζετε απο τις σκιες.
Μου έχει λείψει η φωτιά αδερφή μου, φρόντισε σε παρακαλώ να υπάρχει και λίγη δίπλα στον Θρόνο μου που θα φτιάξω απο κοκκαλα

Η παρακάτω πρόταση ακούγεται σαν να έρχεται απο παντού και όχι απο ένα σημείο.

-Αν μπορούμε να βάλουμε την προσωπική μας πινελιά στην αίθουσα, θα μου επιτρέψετε να επιλέξω που ακριβώς θα κάθομαι...

Καθώς ένας κεραυνός χτυπάει τον έναν θρόνο και βλέπεται στην θέση του να εμφανίζεται το παρακάτω.

Και αφού η αίθουσα είχε ησυχάσει από τους δυνατούς κεραυνούς και τις εκκωφαντικές φωνές που αντηχούσαν παντού, σειρά είχε ένας δυνατός θόρυβος τριβής μαρμάρων να χαλάσει την ηρεμία. Ο Nazil σέρνει έναν θρόνο  ''Συγγνώμη'' ,..., ''Και πάλι συγγνώμη'' ,..., ''Λίγο ακόμα.'' ,..., ''Εδώ είναι τέλεια'' ακούγεται να λέει και να τινάζει τα χέρια του. Έχει επιλέξει το σημείο με το δυνατότερο φυσικό φως του ήλιου να είναι στην πλάτη του. Με μία κίνηση των χεριών του φαίνεται να επεμβαίνει στην αρχιτεκτονική του περάσματος. ''Ωραία, τώρα θα είναι μονίμως φωτισμένο αυτό το σημείο''. Καθώς κάθεται στο θρόνο του θα περίμενε κανείς να αντικρίσει μια μαύρη φιγούρα λόγο του έντονου φωτός στην πλάτη του Nazil, αντιθέτως είναι ευδιάκριτο το νεαρό γεροδεμένο ημίγυμνο σώμα του και τα φωτεινά καταγάλανα ιριδίζοντα μάτια του, λες και αυτό το σημείο το αποφεύγει οποιαδήποτε μορφή σκιάς. ''Φαντάζομαι Zestia θα είσαι και η υπεύθυνη για την διατήρηση του φιλόξενου περιβάλλοντος εδώ μέσα. Ας γιορτάσουμε αδέρφια αυτή τη συνάντηση μας δημιουργώντας έναν κόσμο με αφθονία στις επιλογές κάλυψης οποιασδήποτε μορφής ανάγκης όλων των μορφών ζωής του, έτσι θα συμβιώνουν αρμονικά με τέτοιον τρόπο εξάρτησης του κάθε είδους από το άλλο που δε θα μπορούν να αφανίσουν κανένα χωρίς να κινδυνεύει και η δική τους επιβίωση μετά.''

From the darkest corner, a slight ray of pale light appears. It is not clear at first, and you cannot be sure whether this light is there, or it is simply a figment of imagination. Slowly but surely, the light make its presence stronger at that corner revealing Avie sitting on her moonlight throne. In her arms she is craddling like a baby what it appears to be a white sphere of pure energy.

The Goddess smiles to each and every one the participants in the Hall, acknowledging their presence.

With a gentle move, she raises the sphere above her head, floating in the void. With a harsh one, an eccophantic explosion breaks the sphere into thousands little shards. When the silence is restored again, shiny stars and beautiful castellations decorate the darkest places of the Hall.

Avie seems contempted and smiles. Her lips do not move but there are whispers filling the Hall.

' The Night is only but a canvas used to paint our paths. May my little touches sooth you and fill you with comfort. Well met, my brothers and sisters'.

Από την σκοτεινή μεριά, μια αχτίδα χλωμού φωτός εμφανίζεται. Στην αρχή δεν φαίνεται ξεκάθαρα και δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος αν είναι όντως εκεί, ή απλά είναι είναι μέρος της φαντασίας του. Σιγά, μα σταθερά, το φως κάνει την παρουσία του πιο αισθητή αποκαλύπτωντας την Avie στον θρόνο της. Στα χέρια της κρατάει μια σφαίρα ενέργειας, όπως ένα μωρο.

Η Θεά χαμογελάει σε όλους που παραβρίσκονται στην Αίθουσα, αναγνωρίζοντας την παρουσία τους.

Με μια αναλαφρη κίνηση στέλνει την σφαίρα πάνω από το κεφάλι της. Με μιά αποτομη ενας εκκωφαντικος βρόντος γεμίζει την αίθουσα και η σφαίρα σπάει σε χιλλιάδες κομμάτια. Όταν πλέον η υσυχία επανέρχεται, η Αίθουσα είναι πλέον διακοσμημένη με φωτεινά άστρα και πανέμορφους αστερισμούς.

Η Avie είναι ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα και χαμογελά. Τα χείλη της δεν κουνιουνται, και όμως, ψιθυροι γεμίζουν την Αίθουσα.

' Η Νύχτα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο κανβάς που ζωγραφίζουμε όλοι το μονοπατι μας. Εύχομαι, οι μικρές μου πινελιές να σας γεμισουν με γαλήνη. Καλώς βρεθηκαμε, αδέρφια μου'.

A little giggle sounded as Luni appears with her throne!! "So... where's the music? Where's the food? Why so serious? Where's the booze? Did someone mentioned a game? I will make the rules... Who am I kidding there are none!"

Οι φλόγες στα μαγκάλια αρχίζουν να φουντώνουν απότομα μέχρι που για μία στιγμή καταπίνουν το δωμάτιο. Φλόγες που δεν καίνε, αλλά ζεσταίνουν, κι όποιον αγγίζουν τον στέλνουν φευγαλέα σ'ένα ασφαλές μέρος, κάπου που κανείς δε μπορεί να τους αγγίξει, σ'ένα καταφύγιο της ψυχής τους. Οι φλόγες μαζεύονται ξεριζώνοντας την ασφάλεια που για μια στιγμή προσέφεραν και καλύπτουν έναν από τους θρόνους, τον καίνε και τον ξαναφτιάχνουν. Ένα ανάκλιντρο δημιουργείται και πάνω του η Ζέστια να κάθεται νωχελική.
Η φωτιά φεύγει από πάνω της και κατακλύζει τον Θρόνο της Lady Death.
"Πάρε τη φωτιά που πεθύμησες αδελφή! Στην αφήνω στον Θρόνο σου να σε καίει ή να ζεσταίνει, να σε φωτίζει ή να σε τυφλώνει! Διάλεξε! Είναι όλα υπέροχα! Όταν μάθεις να απολαμβάνεις και τα τέσσερα, θα πάρω τη φωτιά και θα σου δώσω κάτι πιο επικίνδυνο.

Αδελφή Luni μπορεί να μην υπάρχουν κανόνες όμως... πες μου τι θες να πιείς και θα βραχούν τα χείλη σου, πες μου τι θες να γευθείς και θα το γευθείς, άσε με να σε εκπλήξω, κλείσε τα μάτια σου και απόλαυσε!"

Μικρέ μου Re Lo Gu, χαίρομαι που βρίσκεις τη θέση σου ανάμεσά μας κι ας διάλεξες το φως του Ηλίου αντί της φωτιάς μου... Ναι, ότι έγκειται στα πλαίσια της φιλοξενίας θα το παρέχω. Φοβάμαι όμως πως δε μπορώ να σου δώσω αυτό που ποθείς... Ξέρεις, η πλάση είναι γυναίκα, κι όπως κάθε γυναίκα θα πρέπει να παλέψεις για να την κατακτήσεις!

Χαίρομαι τόσο πολύ που μαζευόμαστε σιγά σιγά. Γλυκιά μου Avie, ευπρόσδεκτο το σκοτάδι σου και ο έναστρος ουρανός σου, είθε πάντα να στολίζουν τα μαλλιά σου!

Παιχνιδιάρη μου αδελφέ Blind Gambit, είμαι σίγουρη ότι τα παιχνίδια σου θα τα χαρούμε όσο και θα τα μετανιώσουμε! Σίγουρα όμως θα λατρέψουμε την παρέα σου! Καλώς ήρθες!  

Αδελφέ Ryujin , πομπώδης όπως πάντα! Αλλά πως θα μπορούσα να περιμένω τίποτα λιγότερο! Ο κεραυνός που σε γέννησε θα σε ακολουθεί πάντα!

Μα που είναι οι υπόλοιποι; Ίσως ακόμα να κάνουν τα πρώτα τους βήματα..."

The ground begins to crack under one of the thrones, and a small branch appears that swiftly grows and entangles the entire throne. At the center of the throne, a face of a man with his eyes closed appears to be carved in the wood.

After a while, the entire throne is finally wooden and silence reigns for a few seconds. The carved face suddenly opens his eyes, and grows out of the throne, transforming into Eothar.

He scans the room around him with his gaze and greets everyone around him:

“It is my greatest pleasure and honor to be amongst you, brothers and sisters. I look forward to serving the New World at your side and having it grow to its fullest potential.”

Eothar gets up and walks towards the table in the middle of the room, looking at the map.

"Perhaps, my friend, Nazil, it would be better if you shine your sunlight towards our world - it will need it in order to grow.."

--------------------------------------------------------------------------

Το έδαφος αρχίζει να σπάει κάτω από έναν από τους θρόνους και εμφανίζεται ένα μικρό κλαδί που αναπτύσσεται γρήγορα και εμπλέκει ολόκληρο το θρόνο. Στο κέντρο του θρόνου, ένα πρόσωπο ενός ανθρώπου με τα μάτια κλειστά φαίνεται να είναι χαραγμένο στο ξύλο.

Μετά από λίγο, ολόκληρο το θρόνο είναι τελικά ξύλινο και η σιγή βασιλεύει για λίγα δευτερόλεπτα. Το λαξευμένο πρόσωπο ξαφνικά ανοίγει τα μάτια του και εξέρχεται από το θρόνο, μετατρέποντας το σε Eothar.

Καθώς σαρώνει το δωμάτιο γύρω του με το βλέμμα του και χαιρετά όλους τους γύρω του:

"Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή να είμαι ανάμεσα σε εσάς, αδελφοί και αδελφές. Ανυπομονώ να υπηρετήσω τον Νέο Κόσμο στο πλευρό σας και να τον αναπτύξω στο μέγιστο δυναμικό του. "

Ο Eothar σηκώνεται και περπατά προς το τραπέζι στη μέση του δωματίου, κοιτάζοντας τον χάρτη.

"Ίσως, φίλε μου, Nazil, θα ήταν καλύτερα να λάμψετε το ηλιακό φως προς τον κόσμο μας - θα το χρειαστεί για να μεγαλώσει .."

The fire in the throne room started to flicker and then came an eerie breeze along with a creeping sound like  thousands of slithering creatures were climbing through the walls ....

Slowly the interior of the room started to change and the walls began to secrete a slimy colorful putrid substance that started to crawl upwards to the ceiling forming reflections of a rainbow light across the room...

The colorful mass started to cover all the ceiling forming an Eye with huge iris in the center of the slime  ,the Eye did nothing as it stood there open  staring silently at the room and each God carefully ...

Then stops and turns its gaze at the center of the fire were it remained there in silence .....

Το εκτυφλωτικό φως ανάγκασε τον Eothar να μισοκλεισει τα ματια του καθώς το φτερωτό, φλεγόμενο πτηνό που εμφανίστηκε στο κέντρο του Deorum Concilium, σιγά σιγά πήρε την ανθρωπόμορφη μορφή του με τα 4 χερια.

"Καλώς ήρθες στην Eäreath, αδερφέ Sol. Ονομάζομαι Eothar, και βασιλεύw τα δάση, τις ζούγκλες, την χλωρίδα και την πανίδα εδώ στο κόσμο μας. Bρες ένα θρόνο που σου αρέσει εδώ και κάθισε διπλα μας σαν όμοιος μας. Είμαι σίγουρος πως θα βρείς πολλά σημεία στο κόσμο μας να απλώσεις το φως σου - προσωπικά μπορώ να πω πως το χέρι σου είναι ευπρόσδεκτο σε όλα τα εδάφη που έχω αγγίξει."

Καλωσόρισες αδελφέ! Άργησες αλλά χαίρομαι που ήρθες αν και ... ο βενιαμίν μας θα το πάρει κατάκαρδα που δε θα είναι πια ο μικρός και κακομαθημένος μας!
Κάτσε στο θρόνο σου, απόλαυσε την πλάση που πλέον μας ανήκει!

''Αδερφέ Sol καλώς όρισες επιτέλους.'' Ακούγετε να αναφωνεί γεμάτος ενθουσιασμό ο Nazil καθώς τρέχει προς το μέρος του Sol.  ''Άργησες, τι έκανες τόσο καιρό? Σε περίμενα να έρθεις νωρίτερα.'' Του λέει αφού έχει πέσει στην ζεστή αγκαλιά του. ''Δες τι ωραία έφτιαξα τον θρόνο μου. Σε αυτό το σημείο πέφτει πάντα το καθαρό φως του Ήλιου. Υπάρχει και ακριβώς δίπλα μου μια ελεύθερη θέση. Θα ήταν πραγματικά χαρά μου να είσαι κοντά μου.''

Γυρίζοντας προς τη Zestia και με όλο τον ενθουσιασμό και τη χαρά που τον διακατέχει λόγο της άφιξης του αδερφού Sol της αναφέρει ''Μεγάλη μου Zestia θα συνεχίσω να έχω τον τίτλο και την τιμή του βενιαμίν. Βλέπεις ο Sol υπήρχε ήδη όταν δημιουργήθηκα εγώ. Από αυτόν άλλωστε πήρα τη χάρη της αποκάλυψης και της ζωντάνιας.''

Καλώς σας βρήκα όλους σας αδέρφια. Είναι χαρά μου να δέχομαι τόσο θερμά καλωσορίσματα. Σε ευχαριστώ για τη θέση Nazil θα τη δεχτώ ευχαρίστως.

Η Luni σηκώνεται από τον θρόνο της, και μαζί με την Pink Floyd πηγαίνουν κοντά στον θρόνο του Θεού Sol. Κουνάει παιχνιδιάρικα τα δάχτυλα της ανάμεσα στις αχτίνες του και με ένα χαχανητό απευθύνετε προς εκείνον.

''Για να αστράφτει το φως με τόση λαμπρότητα, πρέπει να συνυπάρχει με το σκοτάδι’''

Του λέει με ένα πλατύ χαμόγελο και χοροπηδώντας πηγαίνει να παίξει με το πυκνό σκοτάδι της Lady Death.

ωωωωωωω... Αδελφή Luni πόσο θλίβομαι που άκουσες ένα ελάχιστο κομμάτι των πραγμάτων που είπα, το παρεξήγησες και έβαλες τα κλάματα... στεναχωριέμαι τόσο πολύ που για να εξιλεωθώ από αυτό που είπα θέλω να σου προσφέρω το πιο μοναδικό ποτό, το πιο θρεπτικο, το μόνο που από τη δημιουργία του φέρει τόση ζωή και τόση μαγεία...

Αρκετά προβληματισμένη η Luni κοιτάει μία την Zestia και μια το περίεργο αντικείμενο με το λευκό υγρό.

 "Με περίεργο τρόπο δείχνεις την θλίψη σου αδελφή μου αλλά μου αρέσει αυτή η χαοτική πλευρά σου, μου θυμίζει λίγο εμένα. Είσαι πιο διασκεδαστική από ότι περίμενα και αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως, ειδικά στο ότι κράτησες την υπόσχεση σου και με εξέπληξες.‘’  λέει και πιάνει το περίεργο αντικείμενο που δημιούργησε η Zestia.
 
 Κάθετε στον θρόνο της και η Floyd πετάγεται γρήγορα στην αγάλια της και βλέποντας το υγρό αρχίζει να ξερογλείφετε.

 "Πείνασες; Ορίστε, δες τι σου έφτιαξε η Θεία Zestia’’  Η Pink Floyd ξεκινάει να πίνει λαίμαργα χοροπηδώντας σαν τρελή από χαρά. Στην προσπάθεια της να την κρατήσει η Luni, πέφτουν μερικές σταγόνες από το υγρό  πάνω στο χέρι της. Από περιέργεια το γεύεται.
 
  "Μμμ! κάτι όμως του λείπει" και εμφανίζει στο χέρι της ένα μπολ με λίγη Dark Chocolate. Ρίχνει το υπόλοιπο υγρό μέσα και το κουνάει κυκλικά μέχρι να ανακατευθούν καλά και τα δύο. Το μείγμα αλλάζει χρώμα και δοκιμάζει από αυτό.
  Το πρόσωπο της λάμπει καθώς συνειδητοποίησε ότι ανακάλυψε κάτι καινούριο. "Νομίζω ότι πρέπει να κάνω κάποιες αλλαγές στην σοκολάτα μου".
 
 Γυρνώντας προς την Zestia. "Σε ευχαριστώ για το δώρο σου, τώρα μπορώ να ξεκινήσω το πείραμά μου. Χμμ… Σοκολάτα Γάλακτος γιατί όχι, μπορώ να φτιάξω και τις ιδιότητες του, για παράδειγμα όταν το πίνει κάποιος να βγαίνει το εσωτερικό παιδί από μέσα του. Τι λες αδελφή μου;  Θέλεις να είσαι το πρώτο μου πειραματόζωο;’’

Γλυκιά μου Luni δε φαντάζεσαι πόσο με χαροποιεί το ότι σου άρεσε το γάλα που βγαίνει από τα στήθια μου. Θα μου πάρει λίγο παραπάνω αλλά νομίζω ότι θα μπορούσα να σου φέρω αρκετό για να φτιάξεις αυτό το ρόφημα για όλους μας.

Καλώς μας ήρθες αδελφέ Nerm! Μην ντρέπεσαι... πλησίασε, κάτσε, έφερα ακόμα έναν θρόνο για'σένα. Πες μας ποιος είσαι, τι είσαι, τι νιώθεις για την γέννησή σου και για τον κόσμο που σου ανήκει. Luni! Πάρε το γάλα μου φέρε σοκολάτα να μοιραστούμε με το νέο μας αδελφό !

"Καλώς ήρθες Nerm" ακούγεται και η φωνή του Eothar από τον ξύλινο θρόνο του.

"Είμαι σίγουρος θα απολαύσεις την Eäreath όπως όλοι μας εδώ. Ήρθες πάνω στην ώρα που ήθελα να προτείνω στα αδέρφια και στην αδερφές μας, εάν θα ήθελαν να δημιουργήσουμε κάτι όλοι μαζί στην Eäreath, να αφήσουμε το σημάδι μας ως ενωμένο πάνθεον. Ίσως κάποια διαμόρφωση εδαφών που ακόμα δεν έχουμε αγγίξει, κάποιο κεντρικό μέρος που θα είναι ουδέτερο και όπου όλα τα πλάσματα που σκοπεύουμε να φτιάξουμε, θα ήταν ασφαλείς.

Τι λέτε?"

Μου αρέσει πολύ η ιδέα σου αδελφέ! Ενα μέρος ζεστό και εύφορο που να μη χρειάζεται να παλεύουν σκληρά για τους καρπούς του και να ασχολούνται περισσότερο με τους δικούς τους! Κάνε μας μία πρόταση για την τοποθεσία και αν έχεις κάτι στο μυαλό σου να βάλεις για να σκεφτούμε κι εμείς πως να το συνεχίσουμε!
Εν τω μεταξύ πάω να φέρω αφρώδες νέκταρ!

"Θα πρότεινα κάπου απόμακρα που δεν έχουμε ακόμα πλησιάσει."

Χωρίς να σηκωθεί από τον θρόνο του, κλαδιά βγαίνουν από γύρω του και τον σηκώνουν, μεταφέροντας τον στο κέντρο τις αίθουσας, πάνω από τον χάρτη τις Eäreath. Μελετώντας τον για λίγο, ο θεός σηκώνει το χέρι του και κλαδιά επεκτείνονται από το δάχτυλο του, δείχνοντας την περιοχή 5142.

"Ίσως κάπου εδώ, φαίνεται να είναι αρκετά μακριά από όλους μας και θα έχει και εύκολη πρόσβαση ο αδερφός μας Ryūjin. Μου φαίνεται αρκετά δίκαιο το μέρος. Nazil? Ξέρω πως δεν σου αρέσει να παίρνουμε αποφάσεις χωρίς να σε συμπεριλαμβάνουμε, τι λες εσύ?"

Τα κλαδιά που κρατάνε τον Eothar τραβιούνται προς τα πίσω, και ξανακαθίζει στο θρόνο του.

"Zestia, πιστεύεις μπορείς να κανεις το μέρος φιλόξενο για όλους τους θνητούς που θα έρθουν?"

Κοιτώντας στον Blind Gambit, λέει

"Φίλε μου, ίσως κάποια μορφή διασκέδασης από τα ικανά σου χερια? Luni, το γλυκό ποτό που έφτιαξες, θέλεις να το προσφέρεις και στους θνητούς?"

Ο Eothar σκέφτεται λίγο και μετά λέει

"Προσωπικά πιστεύω θα ήταν καλή ιδέα από εμενα να προσφέρω ένα δασος που θα είναι πάντα γεμάτο τροφή για όλους τους κουρασμένους ταξιδιώτες που έρχονται εκεί. Οι υπόλοιποι θεοί και θεές, τι λέτε?"